DiCe

انقدر از آخرین باری که اینجا نوشتم میگذره که حتی یادم نمیومد چجوری و از کجا

اومدم بگم نیمه شب وسط پاییزه، دقیقا تقریبا وسطش و من مثل همه ی عمر منزجرم از خودم، هوا، فضا، نفس و غیره اما متاسفانه چیزی خوندم که حتی بندهای کثافت ذهنم رو از هم درید و الان خلا ام، تهی، پوچ نه حتی خالی

DiCe...

چه همه وقته یادم رفت لذت نوشتن توی اینجا رو، الان نصف شبی دیدم چقدر هر روز از خودم دورتر و دورتر شدم، چقدر شبیه آدمی که اینجا مینوشت نیستم، نزدیک 6 ماهه که اینجا ننوشتم و چه همه چیز بر من گذشته، چه همه حرف که هیچ جا نمیشه زدش جز اینجا، خونه قدیمی و پر خاطره ی من❤

DiCe...

بعد از تقریبا یک ماه حس میکنم بهتر شدم، بعد از رفتن تا مرز سکته و گریه های ناتمام و ناراحت کردن خیلیا، امروز رفتم روی ترازو و ناراحت شدم، تصمیم گرفتم نامجوها رو پاک کنم و قبول کنم نباید پای دردهای گذشته رو دوباره توی زندگیم باز کنم و من یک بار به خاطر همشون درد کشیدم، لاک هام رو از شِید آو بلو به شِید آو پینک تغییر دادم و دارم مزخره ترین آهنگ دنیا رو گوش میدم!

ویش می لاک! 

DiCe...

الان که "شازده کوچولو" رو توی فایل بک آپ وبلاگ سرچ کردم، الان که دیدم چقد زیاد بوده ناله هام، الان که فهمیدم من جزئیات درد رو یادم رفته و فقط یه تصویر بزرگ دارم که خب شکسته ام و حالا بهترم و یادم رفته به چند هزار تیکه تقسیم شدم، الان پر حسرتم و پر حسرت و کلافه دست میکشم روی گونه هام، مث فیلما و میفهمم چه بر من گذشت، چی بودم، چی شدم و چی شده!

DiCe...